11. Wyznania Szczęsnego.

We wtorek od samego rana byłam chodzącym kłębkiem nerwów. Rewanżowym meczem z Szachtarem.denerwowałam się bardziej niż Marco. On był oazą spokoju, swoim opanowaniem zaskakiwał wszystkich wokół. Miesiąc temu na Ukrainie padł remis, ale tym razem Borussen szli po zwycięstwo. Bardzo chciałam być na stadionie, ale doktor Reus kategorycznie mi tego zabronił, więc zamiast dopingować chłopaków na Signal Idunie byłam skazana na siedzenie w naszym mieszkaniu przed telewizorem i wysłuchiwanie komentatorów, którzy częściej działali mi na nerwy, aniżeli wprowadzali w meczowy nastrój. 
Pocieszenie znajdowałam w Wojtku, który punkt ósma pojawił się przed drzwiami narzeczeńskiego gniazdka należącego do mnie i piłkarza z Borussii biegającego po boisku z numerem 11. Podobnie jak poprzedniego dnia uśmiech nie schodził mu z twarzy, co zaczęło być podejrzane. Choć ciekawość mnie zżerała to zdecydowałam, że lepiej będzie jak utrzymam mój zbyt długi jęzor za zębami. Irytowało mnie uczucie dziwnej zazdrości o Szczęsnego. Przecież był tylko moim przyjacielem, jego i Lewego traktowałam jak starszych braci, więc co było ze mną nie tak? 
Podczas gdy ja objadałam się paluszkami - Wojtek otwierał puszkę z piwem. Do szczęścia brakowało mi jedynie nawalonego bramkarza Arsenalu, który mocnej głowy nigdy nie miał.
- I co, Kajucha? - Wojciech miał hopla na punkcie zdrabniania lub zgrubiania czyichś imion. - Wygrają?
- Oczywiście - odparłam bardzo pewna siebie.
Szczęsny pokiwał głową ze zrozumieniem, lecz jego wyraz twarzy się zmienił: był bardziej kpiący i szyderczy. 
- Wątpisz w to? - zapytałam.
- Nie, skądże - odparł z ironią w głosie. - Będzie 4:2 dla Szachtaru.
- Żartujesz sobie? - oburzyłam się. - Roman nie jest tobą, żeby wpuścić tyle bramek w jednym meczu.
- Hohoho, Hirte, nie zapędzaj się, bo jeszcze mi tu urodzisz na dywanie - zaśmiał się. - Też jestem za Borussią, tylko się droczę.
Palant - pomyślałam, ale tego nie powiedziałam, choć może powinnam. Posłałam mu jedynie złowrogie spojrzenie, kilka sekund później rozbrzmiał hymn Ligi Mistrzów, więc nie chciałam ciągnąć tej bezsensownej wymiany zdań, która nigdzie by nas nie zaprowadziła. 
Oglądaliśmy mecz nie odzywając się do siebie ani jednym słowem. W pewnym momencie padło zbliżenie na Marco, który zdenerwowany a jednocześnie rozbawiony wdał się w dyskusję z głównym arbitrem spotkania. Serce zabiło mi mocniej i mimowolnie się uśmiechnęłam. To był właśnie mój Reus. Jak cudownie to brzmiało - mój Reus. Nie Carolin, czy jakiejś tam Sary. Mój. 
- Kochasz go, prawda? - Szczęsnemu zrzedła mina. To nie zapowiadało nic dobrego. 
- Tak. Czasem mam wrażenie, że aż za bardzo - wyznałam, zerkając na niego. Ten pokiwał tylko smętnie głową. Cholera. - Powiedziałam coś nie tak?
- Nie. Skup się na meczu.
Niby to ja byłam w ciąży, a Kanonier miał humorki bardziej zmiennie niż ja. Zignorowałam to, bo padł gol dla BVB. Dośrodkowanie Mario z rzutu rożnego na gola zamienił Felipe Santana. Wydaliśmy z siebie okrzyk radości, zapominając o tym, co było przed chwilą.

*

Tak jak się spodziewałam - Borussia odniosła zwycięstwo nad ukraińskim zespołem, tym samym awansując do dalszej fazy rozgrywek Ligi Mistrzów. Goalkeeper londyńskiego Arsenalu wyglądał na zmęczonego, ale to nie uniemożliwiało mu śpiewania przyśpiewek klubu z Dortmundu.
- Dość, czas spać! - zakomenderowałam.
Zaczęłam ciągnąć Wojtka za sobą do pokoju gościnnego, który mieliśmy już jakiś czas temu przerobić na pokój dziecięcy. Przez ostatnie spięcia nie mieliśmy czasu o tym porozmawiać. Z letargu wyrwał mnie Wojtek, który jęczał żałośnie.
- Nie zostawiaj mnie, bo będzie mi smutno - rzekł, robiąc minę kota ze Shreka.
- W porządku - usiadłam obok niego. Pomyślałam, że to idealny moment na pytanie, które układałam sobie od wczoraj w głowie. - Woj, mogę cię o coś zapytać?
- Yhym.
- Czy ty masz kogoś? Od kiedy przyjechałeś masz taki dobry humor.
- Kaja. Jedyną dziewczyną z jaką chciałbym być jesteś ty - wyznał, patrząc mi prosto w oczy.
- Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam - powiedziałam cierpko.
Miałam wyrzuty sumienia, że odrzuciłam i zraniłam go. Przysunęłam się troszkę bliżej, po czym ułożyłam głowę na Wojtkowym ramieniu. Może gdyby nie Marco to zakochałabym się w Szczęsnym. Ale Marco był, kochałam go i nie potrafiłam tego zmienić. 
Nie zdawałam sobie nawet sprawy, kiedy znalazłam się bardzo blisko reprezentanta Polski. Odwrócił głowę w moją stronę tak, że nie widziałam nic innego poza jego twarzą. 
- Hirte, zakochałem się w tobie. Co mam na to poradzić? 
- Nie mam pojęcia.
Dystans między nami stopniowo malał, co mogło doprowadzić do czynów, które poniosłyby za sobą konsekwencje. Przeszkodził nam fakt, że do pokoju wparował buchający złością Reus. Odskoczyłam od bramkarza Arsenalu jak oparzona i wstałam z łóżka.
- Marco, to... To nie tak - próbowałam wytłumaczyć się z zaistniałej dwuznacznej sytuacji.
- Jasne - prychnął. - Nie będę wam przeszkadzać. Na razie.
Wypowiedziawszy te słowa odwrócił się na pięcie i opuścił mieszkanie.

*

Mimo iż przegraliśmy, a chłopaki pod koniec napędzili mi stracha to... MAMY FINAŁ! WEMBLEY JEST NASZ. I mam gdzieś tych, którzy uważają, że finał się nam nie należy. Szkoda mi Realu, bo walczyli dzielnie i kibiców również, bo następnego dnia czułam się tak samo jak oni. Barcelono, co z tobą?
Dzisiaj przedsmaczek tego co nas czeka za 3 tygodnie. Byłam wściekła na to, jak się zachowywali Bawarczycy, nie wspominając o incydencie Kuba-Rafinha i Klopp-Sammer.
Zaczęłam nowe opowiadanie o BVB, zapraszam: dlon-aniola.blogspot.com :). Zapraszam serdecznie. :3