14. Finał.

25 maja, 2013. 
Borussia Dortmund w finale Ligi Mistrzów. Chociaż to dzisiaj miało odbyć się decydujące starcie, a kto zmierzy się o puchar było wiadomo od miesiąca, to mimo tego wciąż nie mogłam w to uwierzyć. Niezależenie od wyniku byłam dumna z Marco, Lewego oraz reszty, że udało im się zajść tak daleko, kiedy kibice innych klubów śmiali się pod nosem, zaś "eksperci" rozwodzili się na samym początku jak to Borussia będzie się bić o Ligę Europejską z Ajaxem Amsterdam. Fakt, po pierwszych meczach niektórzy zaczęli wierzyć w to, iż dziennikarze mają racje, ale późniejsze mecze przeciwko Realowi, Szachtarowi i Maladze pokazały, jakim wspaniałym klubem jest Borussia Dortmund.
Razem z Wojtkiem odliczaliśmy godziny do rozpoczęcia meczu. Z każdą minutą było coraz bliżej, a napięcie i zdenerwowanie rosło. 
Świadomość tego, że ja i Reus jesteśmy w jednym mieście napawała mnie takim dziwnym uczuciem. Taką nieopisaną radością i motylkami w brzuchu, jakbym znowu miała 14 lat i zauroczyła się po raz pierwszy. W rzeczywistości tak trochę było: od ponad miesiąca dzwoniliśmy do siebie niemal bez przerwy, gadając jak za starych dobrych czasów, jak zakochana w sobie para kundli. 
Hymn Ligi Mistrzów. Borussia Dortmund kontra Bayern Monachium. Dwa czołowe kluby Bundesligi naprzeciw siebie w starciu o najbardziej prestiżową nagrodę klubowych rozgrywek w piłce nożnej. Zwycięzca może być tylko jeden. 
Początek meczu ku zdziwieniu wszystkich zebranych na stadionie, mnie samej, a przede wszystkim graczy Monachijczyków, należał do BVB. Niestety, żadnej wypracowanej okazji nie udało się wykorzystać, a wynik po 1 połowie wynosił 0:0. W drugiej odsłonie Bawarczycy zaczęli dominować i udało im się wyjść na prowadzenie po golu Mandzukicia.
Cała w nerwach oglądałam pojedynek, modląc się, aby w końcu któryś z czarno-żółtych zdobył bramkę. Wtem Dante brutalnie potraktował Marco w polu karnym, a sędzia nie wahał się, żeby dać mu żółtą kartkę oraz podyktować jedenastkę, do której podszedł Ilkay i pewnie ją wykorzystał.
- Jak spotkam Dante to mu nogi z dupy powyrywam - syknęłam wściekle, widząc powtórkę faulu. - Co ja gadam! Nie tylko nogi mu wyrwę.
Wojtek pokręcił głową z rozbawieniem, nie komentując moich słów. Byliśmy wpatrzeni w ekran, to co się działo na Wembley, z nadzieją, że Borussia jest w stanie strzelić drugiego gola. 
Końcówka meczu rozwiała wszystko. Robben strzelił gola dla Bayernu i spotkanie zakończyło się rezultatem 2:1. 
Ścisnęłam dłoń Szczęsnego, zaciskając mocno powieki, żeby nie uronić łez. Gdy otworzyłam oczy ukazał mi się najgorszy widok na świecie: Marco, który padł na murawę, zapłakany i zrozpaczony. Niedowierzający jak reszta drużyny. Czułam, jakby ktoś skopał mnie po twarzy, a i to nie byłoby dla mnie tak druzgoczące, jak widok łez najważniejszej osoby w moim życiu.
- To takie niesprawiedliwe! - powiedziałam, wtulając się w przyjaciela. - Nie mogę na to patrzeć, to wszystko tak bardzo boli.
- Mała, powinnaś być z nich dumna. Są wspaniałą drużyną, a Bayern niech sobie wsadzi puchar tam, gdzie słońce nie dochodzi - rzekł, po chwili dodał: - Oczywiście, miałem na myśli szafę. Bo znowu powiesz, że jestem wulgarny.
- Jestem dumna. To moje chłopaki. Moi czarno-żółci - wyszeptałam łamiącym się głosem. Nagle poczułam ogromny ścisk w brzuchu. - Boże, Wojtek!
- Kaja? Kaja, co się dzieje?

*

- Halo?
- Cześć, Lewy. Słuchaj...
- Wojtek, nie mam ochoty teraz rozmawiać. Zadzwoń jutro.
- Kurwa, słuchaj mnie! Kaja jest w szpitalu. Zabieraj Reusa i przyjeżdżajcie do szpitala świętego Tomasza.

*

Gdy otworzyłam oczy musiałam przyzwyczaić się do oślepiającego światła szpitalnej lampy. Rozejrzałam się wokoło: jasne ściany pomieszczenia mnie tylko dołowały. Podniosłam się na łokciach, żeby wszystko lepiej widzieć i zobaczyłam śpiącego w fotelu Marco. Po chwili drzwi otworzyły się, a do środka wszedł lekarz, a za nim Robert wraz z Wojtkiem, budząc przy tym Reusa. Gdy spostrzegli, że już nie śpię od razu do mnie podeszli i zaczęli zadawać mnóstwo pytań. W woli ścisłości Robert to robił, Wojtek się szczerzył, a ten niemiecki blondas patrzył, jakby nie dowierzał. Miałam ochotę wygonić ich wszystkich, żeby pobyć sam na sam z nim, ale pierw musiałam odpowiedzieć doktorowi na kilka pytań, wyjaśnił mi, że to przemęczenie albo emocje pomeczowe oraz że dziecku nic nie grozi. Przy tym ostatnim odetchnęłam z ulgą. 
Kiedy mężczyzna wyszedł, odbyłam krótką rozmowę z Szczęsnym i Lewandowskim, po czym dałam im jasno do zrozumienia, żeby się ulotnili. Brunet zrozumiał aluzję bez problemu, z Kanonierem było nieco gorzej, lecz w końcu wyszli.
Marco usiadł na krześle stojącym obok mojego łóżka. Jego zatroskana i smutna mina omal nie doprowadziła mnie po raz kolejny do płaczu. Przejechałam dłonią po jego policzku, delikatnie, ocierając opuszkami palców miejsce, gdzie kilka godzin temu spływały łzy z powodu przegranej.
- Tak bardzo mi przykro - wydusiłam z siebie. 
- Mi też, ale będzie czas żeby pomówić o tym później - odparł, ujmując moją dłoń i splatając nasze palce razem. - Jak się czujesz?
- O wiele lepiej, bo tu jesteś - odpowiedziałam, uśmiechając się lekko.
- Przepraszam za wszystko. Za moją naiwność, kłamstwa, Sarę - wyrzucił z siebie. - Zerwałem z nią kontakt. 
- Dlaczego się tak zachowywałeś? 
- Po prostu na niej czy na Carolin raz się już przejechałem, więc gdybym zrobił to znowu to nawet bym się tym nie przejął - wyznał. - Co innego z tobą. Przestraszyłem się. Poprzednim razem zaangażowałem się za bardzo i wszyscy wiemy, jak to się skończyło.
- Nigdy bym cię nie zawiodła.
- Teraz to wiem.
Nachylił się nade mną i złożył na moich ustach czuły pocałunek. Moje serce oblało się falą ciepła. Znowu był mój, tylko mój. Nie musiałam się z nikim nim dzielić. 

*

Wiecie, miałam nadzieję, że środek rozdziału będzie inny. Wojtek zadzwoniłby do pijanego Lewego, który ledwo będzie kontaktować. Szkoda. Co tu dużo mówić? Jestem cholernie dumna z chłopaków. Przykro mi, że niektórzy nie potrafią docenić tego, jakim wspaniałym klubem jest Borussia Dortmund. Ich strata, ja wierzę, że będziemy jeszcze silniejsi. 
Został jeszcze tylko epilog... :).
Zapraszam na moje 2 pozostałe blogi:
dlon-aniola.blogspot.com - o Sahinie.
it-is-about-us.blogspot.com - "przyszłość" BVB. :)
Ano i planuję kolejne Reusowe opowiadanie, don't worry!