6. Tatusiowe cieszynki wyrażają więcej niż tysiąc słów.

Mama zawsze mi powtarzała: musisz być ostrożna w stosunku do nowo poznanych osób, bo nie znamy dnia ani godziny, kiedy wepchną nam nóż w plecy. Poszłam więc za radą mojej rodzicielki i z wilczym spojrzeniem przyglądałam się pannie Sarze, która za wszelką cenę chciała dowieść mi, że Marco jest tylko dobrym kolegą. Pomińmy to, iż cały czas patrzyła na niego maślanymi oczkami. Gdyby mogła to już dawno wywaliła by mnie na zbity pysk, by pobyć z Mareczkiem sam na sam. Mój świetny humor szlag trafił, za sprawą tej małej pindzi, która rozmawiała z Reusem o sobotnim meczu z Werderem. 
- Mam nadzieję, że uda ci się strzelić bramkę. - Zerknęła na mnie i uśmiechnęła się. - Wszyscy czekają na to, gdy ogłosisz całemu światu o narodzinach waszego malucha. - dodała po chwili.
Malucha! Kto jej dał prawo, żeby tak mówić o moim dziecku? Tylko ja mogłam nazywać mojego brzdąca maluchem, a ta maniura niech sobie nie wyobraża, że wiedzą na temat piłkarskich cieszynek zdobędzie Marco. 
- Też mam taką nadzieję - powiedział po chwili blondyn, spoglądając na mnie. - Niech wszyscy wiedzą, jakim jestem szczęściarzem.
O ludzie, rzygam tęczą, jadąc na moim jednorożcu do krainy 69 wróżek. To wcale kochany nie brzmiało, jakbyś na siłę chciał zatuszować to, jaką masz chcicę na Sarę, wcale.
- Będę się już zbierać, robi się późno - oznajmiła, wstając z fotela. Nareszcie dotarło, że nie jest tu mile widziana! Zajęło jej to dwie godziny i siedemnaście minut, ale ważne że w ogóle to zrozumiała. - Miło było cię poznać, Kaja. - Blee, pani już dziękujemy, odezwiemy się do pani kiedy przylecą kosmici i będę potrzebowała tarczy do obrony przed ich pociskami. 
Brunetka wyszła z mieszkania, zostawiając nas samych. 
- Wyjaśnij mi, po co był ten cyrk? - zapytałam, gdy usiadł obok mnie na kanapie.
- Jaki znowu cyrk? Zaprosiłem ją, żeby ci udowodnić, że Sara nic dla mnie nie znaczy - odpowiedział.
- Marco, nie osłabiaj mnie. Jeżeli twoim zdaniem mizdrzenie się jakiejś panny do ciebie w mojej obecności jest oznaką tego, że nic się nie dzieje, to z przykrością muszę stwierdzić, iż mój narzeczony jest ślepy i głupi - wycedziłam ze złością.
- Ona się nie mizdzy, po prostu była miła! 
- Tak, to naprawdę miłe z jej strony, że z tobą flirtuje przy mnie. Nie muszę przynajmniej przeszukiwać twojej poczty, by znaleźć dowody na wasz romans, bo podrywa cię na moich oczach.
Reus powoli tracił cierpliwość do mnie i moich uprzedzeń w stosunku do Sary. Zamiast odpowiedzieć na moją pełną jadu zaczepkę do kłótni, wolał włączyć telewizor i mnie zignorować. Urażona jego indyferentną* postawą poszłam do naszej sypialni, by zalewać się łzami z wściekłości. Kaja, kretynko, scenami zazdrości go przy sobie nie zatrzymasz.

*

- Mamy dopiero 9 minutę meczu, a Borussia Dortmund już wychodzi na prowadzenie po golu Marco Reusa, ale... zaraz, chwila! Tak, wzrok państwa nie myli! Reus spodziewa się dziecka. Ciekawe, czy jeśli urodzi się syn to czy pójdzie w ślady ojca.

*

Na wszystkich kibiców Borussii pozytywnie wpłynęła wygrana ich zespołu. Był to dobry prognostyk na rundę rewanżową Bundesligi oraz nadchodzący wielkimi krokami mecz z Szachtarem Donieck. 
Z początku byłam sceptycznie nastawiona do tego, by Marco celebrował zdobytego gola, ogłaszając przy tym wszystkim wesołą nowinę. Zmieniłam zdanie w chwili, gdy blondyn w przypływie radości zaczął ssać kciuka, po czym wpadł w objęcia kolegów. Poczułam szczęście, jakby ciężar spadł z moich bark. Byłam świadoma tego, że przed nami jeszcze długa droga, ale miałam nadzieję, że będzie warto. Ba! Byłam tego pewna, mimo iż obecnie musieliśmy rozprawić się z ciężącymi nad naszymi głowami problemami.
Mecz z Werderem oglądałam, ku mojemu niezadowoleniu, w domu przed telewizorem. Gdyby nie okoliczności w jakich się znalazłam z pewnością byłabym teraz w Bremie. Byłam dopiero w trzecim miesiącu ciąży, ale Reus to uparciuch i zakazał mi latać z aparatem w rękach do czasu rozwiązania. Bez mojego maleństwa i niesamowitej atmosfery Signal Iduna Park czułam się, jak w klatce, bo w rzeczywistości trochę tak było - Marco cechował się działającą mi na nerwy nadopiekuńczością. Z jednej strony lubiłam jak był troskliwy, zaś z drugiej miałam go dość. Podobnie jak Mario i Lewy - ten drugi potrafił dzwonić do mnie dwa razy dziennie, nawet moja własna matka tak wszystkiego nie wyolbrzymiała jak ta święta trójca. Ale kochałam tych wariatów i wybaczałam im wszystkie przewinienia.
Dźwięk telefonu przerwał mi oglądanie pasjonującego filmu o rozmnażaniu się zebr na National Geographic. Niechętnie podniosłam się z miejsca, by pofatygować się do aparatu. Podniosłam słuchawkę i przytknęłam ją do ucha.
- Słucham?
- Witaj. Dzwonię, by ci oznajmić, że twój związek z Reusem to tylko kwestia czasu - głos Sary przyprawił mnie o napad furii. 
- To ma być groźba? Myślałam, że pomimo ptasiego móżdżku stać cię na coś lepszego - odparłam wściekle. - Trzymaj się z dala od nas, bo pożałujesz.
- Słonko, jesteś taka urocza, a jednocześnie taka naiwna - dziewczyna zaśmiała się kpiąco. - Do zobaczenia niebawem.
Nie zdążyłam nic już odpowiedzieć, bo Sara w tej chwili się rozłączyła, pozostawiając mnie z natłokiem myśli i złością krążącą w moich żyłach.

*

Witajcie, a więc oddaję w wasze ręce 6 rozdział z nadzieją, iż wam się spodoba, pomimo tego że jest krótki. :D Znowu choruję, więc miałam czas na napisanie, przy okazji obejrzałam losowanie par 1/4 LM i jestem zadowolona, bo patrząc na grupę śmierci i 1/8 Malaga wydaje się być łatwiejszym zawodnikiem, ale nie można jej lekceważyć :). 
Po raz kolejny dziękuję za wszystkie miłe komentarze pod rozdziałem oraz tweety. Jesteście niesamowici, naprawdę! 
Jeszcze jedna rzecz: jak widzicie pojawił się spamownik, więc jeśli chcecie zostawić adres bloga, powiadomić o nowych rozdziałach to róbcie to tam, pod rozdziałem chcę tylko opinie dotyczące moich "wypocin". :) No i jakbyście mieli jakieś pytania: twitter - @xsleezesister i ask.fm/karrolajn
*indyferentną - obojętną