2. Piękne kłamstwo.

Słońce świeciło wysoko na niebie w mroźny, styczniowy dzień. Marco chwilę temu wyszedł z mieszkania Mario i kierował się w stronę swojego mieszkania, gdzie czekała na niego Kaja. Urocza szatynka wprowadziła niemały zamęt w jego życiu, jednocześnie wkradła się do jego serca jak ninja i nie miała zamiaru stamtąd wyjść, a jemu to odpowiadało.
Znienacka poczuł jak zderzył się z kimś niższym od siebie, co przerwało jego rozmyślania o narzeczonej.
- Przepraszam, to moja wina - wymamrotała speszona brunetka. - Marco?
- Sara? - nie mógł uwierzyć własnym oczom. - Jak miło cię widzieć!
Podszedł do niej i przytulili się, jak gdyby minęły całe wieki od ich ostatniego spotkania. Obydwoje wpatrywali się w siebie z zainteresowaniem w oczach.
- Aż sama nie wiem, co powiedzieć - roześmiała się. Powolnym krokiem zaczęli iść w stronę parku. - Co u ciebie?
- Wszystko w porządku, a u ciebie? Co robisz w Dortmundzie?
- Przeprowadziłam się tutaj przed świętami - odpowiedziała, a przy tym ozdobiła swoją twarz uśmiechem.
- Zostawiłaś swoje ukochane Ahlen?
- Kiedyś w końcu musiałam.
Pokiwał głową ze zrozumieniem i zamilkł na moment. Zaczął badawczo przyglądać się dziewczynie, która w przeciągu tych kilku lat nie zmieniła się za wiele z wyglądu i miał nadzieję, że z charakteru też nie. 
- Robisz coś dzisiaj wieczorem? - zapytał niespodziewanie. Sara zerknęła na niego zdziwiona i pokręciła przecząco głową. - Może się spotkamy? Powspominamy dawne czasy i...
- Chętnie - przerwała mu i oblała się czerwienią. 
Wymienili się numerami telefonów i każde z nich poszło w swoją stronę, jak gdyby nigdy nic, a w głębi obydwoje pragnęli ponownego spotkania.

*

Patrzyłam uważnie jak Marco zakładał na siebie czarną koszulę, następnie przeczesał swoją blond czuprynę ręką i odwrócił się przodem do mnie. Zrobił kilka kroków moją stronę, po czym powiedział:
- Nie jesteś zła?
- Pewnie, że nie! - zaprzeczyłam. - Idź i baw się dobrze.
Odnosiłam wrażenie, że Marco jest zestresowany, ale szybko odgoniłam te myśli. Pocałował mnie na pożegnanie i zniknął, zostawiając mnie samą z telewizorem, który miał być moim towarzyszem dzisiejszego wieczoru.
Włączyłam jeden z kanałów sportowych i z ekscytacją wpatrywałam się na to, co dzieje się w Wiśle, gdzie po raz pierwszy w historii tej skoczni odbywał się konkurs Pucharu Świata. Pamiętam ten dzień, gdy tata zabrał mnie do Zakopanego na skoki narciarskie. Byłam wniebowzięta, w końcu mogłam zobaczyć to wszystko z bliska, poczuć tę niesamowitą atmosferę i zobaczyć swoich ulubieńców.
Od tego czasu minęło 5 lat, ale moja miłość do skoków wciąż była taka sama, nieważne, czy miałam lat piętnaście czy dwadzieścia. Każdy konkurs bardzo przeżywałam, emocjonowałam się, cieszyłam gdy moi ukochani skoczkowie wygrywali i płakałam, kiedy coś szło nie tak.
Siedziałam wpatrzona w ekran, jak zaczarowana. Z każdą minutą czułam, że moje serce bije coraz mocniej, że niedługo wybuchnę okrzykiem radości lub łzami smutku.
Dwóch polskich skoczków - Kamil Stoch i Piotr Żyła - znaleźli się w pierwszej dziesiątce, co bardzo mnie cieszyło, zaś na podium stanęli Anders Bardal, Richard Freitag i Rune Velta. Darzyłam sympatią skoczków z Norwegii oraz Niemiec, dlatego też byłam zadowolona z końcowego wyniku.
Zazdrościłam wszystkim zebranym osobom, że mogą tam być, miałam ochotę wsiąść w samolot i jeszcze dzisiaj w nocy polecieć do Krakowa, a stamtąd udać się do Zakopanego, lecz nie mogłam i pozostało mi kibicowanie przed tv. 
Moje powieki stawały się coraz cięższe, kilka minut później zasnęłam na kanapie. Obudziły mnie kroki i trzaskanie drzwiami.
- Cześć, księżniczko.
Blondyn zbliżył się do mnie, po czym wziął na ręce i zaniósł do naszej sypialni. Ułożył na łóżku, a po chwili położył się obok.
- Kocham cię - wyszeptał, głaskając mnie po policzku. 

*

Następnego dnia udałam się wcześnie rano do sklepu po zakupy. Marco jeszcze spał i miałam nadzieję, że kiedy wrócę dalej będzie drzemał. Chciałam zrobić dla naszej dwójki wspólne śniadanie oraz spędzić ten dzień we dwójkę, czego ostatnio nie robiliśmy zbyt często.
Podchodząc do kasy zauważyłam znajomą sylwetkę. Z uśmiechem na twarzy zbliżyłam się do Marcela, by się z nimi przywitać, a przy okazji złożyć mu życzenia urodzinowe.
- Ale ja urodziny mam dopiero za 2 tygodnie - oznajmił mi ze śmiechem. 
- Jak to? - zapytałam zmieszana.
I po chwili dotarło do mnie, jakim Marco jest kłamcą, mówiąc mi wczoraj, że idzie na urodzinową imprezę Schmelzera. Zmieszana wybąkałam przeprosiny, zapłaciłam za zakupy i ruszyłam w stronę mieszkania Mario.

* 

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać na nowy rozdział, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Dziękuję za wszystkie komentarze, po raz kolejny, i pewnie będę wam tak dziękować przy każdym rozdziale. <3